Een dag, een druilerige dag. M'n ogen staan op roodstand, de koffie pruttelt alsof 't een eeuwigheid duurt en 2 dagen weekend was geestelijk weer een grotere uitputtingsslag dan 5 dagen werk. Kortom; zondag heeft me welkom geheten.

Wij klikken. U weet wel, met een camera. Foto's *klik*. Kijken hoe de shot was en - indien nodig - een herhaling van dezelfde shot met andere settings. Gewoon klikken. Niets bijzonders. Geen hogere machten, buitenaardse intelligentie of hulp van goden die ten grondslag liggen aan het resultaat.

Dat heet fotografie. Iedere neus met wijsheid kan dit. Beetje pielen, beetje draaien en hup, weer een foto die vereeuwigd is op de digitale rol. Als ik dit nu teruglees zou je al snel denken wat nu het moraal is van dit stukje tekst. Welnu....

Zeldzaam, verlaten toko's die ooit bewoond waren. Nog zeldzamer, dezelfde verlaten toko's die ooit bewoond waren en waar je, zonder spontaan gevierendeeld te worden door de lokaaltjes, rondom kunt lopen. Allerrrrrbizarstzeldzaamst....verlaten toko's die ooit in een ver verleden bewoond waren, waar je ongestoord kunt komen en die fully loaded zijn achtergelaten door diegene die de deur voorgoed achter zich dicht trok.

Nja... De meest gestelde vraag die we wekelijks naar ons toegeslingerd krijgen is "zijn jullie wel eens betrapt?".

Pinokkio zou jaloers op ons zijn geweest als ons antwoord een volmondig "Nee" was geweest, maar helaas voor Pinokkio zijn we uiteraard meermalen betrapt. Altijd leuk om zo nu en dan een (bijna) 'busted' ervaring te delen met onze trouwe lezers.
 

Een tijd geleden, een gesprek. 2 Mensen, waaronder ik, kwamen op gang met een onderwerp over hetgeen ons nu bezig hield in de spaarzame vrije uurtjes. Nadat iemand me attendeerde dat mijn gesprekspartner klaar was met zijn relaas begon ik. Zoals ik schrijf in onze blogs vertelde ik deze dorpeling ook de spannende verhalen die wij meemaken. Omdat ik een meer dan plichtmatige interesse ontdekte vertelde ik verder.

BAM! Hooi! De alomoude wederzijdse hartelijke groet die ons deed beseffen dat er weer een dag vol avonturen aan zat te komen waar Kuifje een versgedraaide bruine punt aan kon zuigen. We gingen weer op weg. Op pad, aan het rijden, hoe je het ook noemt, we verplaatsten ons. Alleen hadden we geen idee waarheen. Er lag geen plan, geen script, geen voorbereiding. Er was niets, we hadden niets en wisten niets...

Het was weer zover. Een dag. Een gehaktdag. Een druilerige nutteloze dag waarbij de meeuwen nog te beroerd waren om uit hun nest te kruipen. En juist op deze ene dag hadden we ons weer tot in de puntjes voorbereid om ditmaal eens een leegstaande boerderij meester te maken.

Onze bezoekjes aan gebouwen betreffen vaak verouderde, leegstaande fabriekspanden. Gebouwen waarin ijzige stiltes meer indruk op je maken dan een week in je eentje op Antarctica. Die stiltes... iedere keer weer die stiltes. Stiltes die als drilboren onafgebroken je hersenpan kapotbeuken. Stiltes die in een verlaten, beschimmelde, kletsnatte, levensgevaarlijke omgeving meer met je gemoedstoestand fucken dan de meest vooraanstaande psychiaters op moeder's aarkloot. Stiltes die meer het zweet uit je bilnaad persen dan een nacht op een afgelegen begraafplaats. Dát zijn stiltes die elke keer weer ons hatelijk welkom heten als we paden betreden waar we niet welkom zijn..... vooral als deze paden maagdelijker zijn dat het zuiverste wit van de duurste trouwjurk.

Een tip! Ja, houden we van. Mooie tips met een verhaallijn waar Charles Dickens nog een diep doorgedrongen punt aan kon zuigen. Een tip die zó mooi was dat je gewoon niet kon slapen van de adrenaline. Welnu.... deze tip kregen wij.

Verlanglijstjes, iedereen heeft ze of kent er wel eentje van iemand anders. En zo hebben wij ook een verlanglijst. Een grote lijst, een lijst die altijd wel open zal blijven staan want de mooiste urbex locaties staan nu eenmaal niet hier in Nederland. Nee, wij Nederlanders zijn wat dat betreft maar een stel mafketels, óf de toko wordt direct hermetisch dichtgetimmerd (terwijl het pand op instorten staat), óf hij wordt bewoond door een stel kansloze krakers (werken schijnt ook innerlijke verlichting te geven) óf je hebt direct een boze buurman de boer met een verwilderde herdershond achter je aan omdat je op niet op zijn terrein staat.

Foto's maken is fun. Composities zoeken is een ander verhaal. En juist dat laatste is onze drijfveer. In 2013 reden we ruim 7.000 km om mooie pics te schieten. Soms honderden km's voor 1 foto.