Tweeling |
     |
BAM! Hooi! De alomoude wederzijdse hartelijke groet die ons deed beseffen dat er weer een dag vol avonturen aan zat te komen waar Kuifje een versgedraaide bruine punt aan kon zuigen. We gingen weer op weg. Op pad, aan het rijden, hoe je het ook noemt, we verplaatsten ons. Alleen hadden we geen idee waarheen. Er lag geen plan, geen script, geen voorbereiding. Er was niets, we hadden niets en wisten niets...
En toch weerhield het ons er niet van om tijdens de rit onder het genot van verse koffie en witte bolletjes met 1 plakje boterhamworst per bol (helaas zonder boter) de laatste non feitjes te bespreken. Je kent het wel, uren lullen en later denken van...waar had ik het in godsnaam over. Voor we het wisten reden we langs een grenspost waarbij de restanten van de koude oorlog in onze netvliezen ons deed doen beseffen dat hier vroeger actief werd gecontroleerd met Gestapo-lijkende Duitsers die met gevaarlijk uitziende klappers uitdagend in hun handen strikte paspoortcontroles hielden. Alleen nu konden we doorrijden. Naar het land van der Bratwurst, Merkel en de VAG. Het land dat economisch gezonder is dan een mango die een kiwi neukt. Dát land, Deutschland, daar gingen we vandaag onze slag slaan....hoopten we.
We kozen ervoor om linksaf te slaan omdat we rechtsaf wilden. Juist deze tegenstrijdigheid heeft ons in het verleden al vele lokaties opgeleverd en ook ditmaal geloofden we heilig in deze bullshit. Niet lang daarna passeerden we dorpen. Dorpen die zo miniem zijn dat Madurodam moet vrezen voor haar toekomst. Dorpen waar je wordt opgepakt als je een scheet laat. Dorpen waarbij je al op de voorpagina van de lokale krantgigant terecht komt als je als mestkever je linksgedraaide hoop mest over straat rolt.
We reden dorp in, dorp uit. Het volgende dorp in en weer uit. Vervolgens kwamen we wederom bij een dorp aan en zagen we 2 heule vette boerderijen. Ze vielen direct op omdat ze aan de rand van het dorp stonden, in een bocht en bijna aan het zicht onttrokken. En dat laatste triggerde ons. In no-time stond ons fictieve commandocentrum fully operational in de startblokken en gingen we onze checklist af. Met de spanning van een WK finale, verlenging en penalties reden we achteloos langs de panden, keken als volleerde experts naar de omliggende woningen, mensen, vluchtroutes, camera's en een plek waar we de auto ongezien konden dumpen. Yess alles klopte! Zelfs een plek voor de auto! Nadat we waren uitgestapt gingen we op onderzoek uit. Bij iedere stap keken we om ons heen. Je wilt niet gepakt worden, niet nu, niet als je niet 1 maar 2 fully loaded verlaten boederijen voor je neus hebt die je op staan te wachten met de glimlach van een Tom Hanks in Cast Away. Nee, deze shit gingen we gewoon bezweren! Gewoon BAM forceren die handel en erin!
Bij de eerste boerderij konden we niet via de normale weg binnenkomen. Anders gezegd, er was geen opening. Nadat we innig bevriend waren geworden met het grote hangslot werden we welkom geheten en was de weg vrij om grochten en spelonken van dit oeroude gebouw te inspecteren als eche urbexers! We keken, we schenen, we liepen door naar het voorhuis en kwamen in de keuken terecht. Hmpf... deze joint had betere tijden gekend. Er was weinig te zien maar toch... er moest toch iéts zijn. We keken omhoog en zagen een luik. Een oud luik, een vies, aantrekkelijk luik waar een trap onder hing die de definiëring belichaamde van fragiel. Met de tred van een Japanse kunstrijdster van 13 jaar klommen we de trap op. Eenmaal onder het luik trachtten we deze te openen. Mijn god, wat een gewicht, wat een idioterie! Maar nadat er eenmaal beweging in kwam ontvouwde zich een wereld, een nieuwe wereld. Wát voor een wereld! Een wereld die decennia lang geen mens had gezien. Een oeroude wereld, een plek die de maan alleen kende van het schijnsel dat zo nu en dan in de nachtelijke uren via de kozijnen binnen kwam. Een plek die al zó lang verlaten was dat Duitsland nog 1 Duitsland was. Een tijdscapsule waar Kuifje's vriend, professor Barabas, stinkend jaloers op zou zijn geweest. Een der laatste onaangeroerde locaties op moeder's aardkloot. En wij, Sonja en ik, waren de eersten die welkom werden geheten na 50, 60, misschien wel 70 jaar.
We waren versuft, terecht versuft, gevoelsmatig aangedaan door de memorabele presentatie die wij gade sloegen. Wat een thrill... dit was echt bizar! Langzaam lieten we alles op ons inwerken. Wat stond er nog een hoop oude meuk! Melkbussen, kasten, een kamer met bed, boekenplanken, kinderwagen, potten, kisten, bankjes. You name it, we saw it.
Ok. Tijd om te werken. Tenslotte was het onze zaak om iets terug te doen voor deze boerderij die ons welkom heette en al onze trouwe bezoekers van onze website, blog en Facebook sites dus gingen we aan de slag! Pics schieten! Het gevoel schieten! Vastleggen wat we voelden, zagen, ervoeren en iets wat de gemiddelde pik in klompenland nooit en te never te zien zal krijgen. We voelden het, ook ditmaal, als een plicht om deze shit te vereeuwigen op de plaat, (beeldscherm red.). Urenlang verdwenen we in onze wereld en verdronken we in onze gedachtes der romantiek, vergankelijkheid en ultieme schoonheid verpakt in de term genaamd tijd. De tijd die voor ons een unieke uitzondering maakte en zichzelf stop zette om ons de gelegenheid te geven te zien wat niet te zien is. Vast te leggen wat nooit vastgelegd was en te ervaren hoe het is om een tijdscapsule te betreden.
En die 2e boerderij dan? Nou....blijf ons volgen.
