Paranormal activity |
     |
Onze bezoekjes aan gebouwen betreffen vaak verouderde, leegstaande fabriekspanden. Gebouwen waarin ijzige stiltes meer indruk op je maken dan een week in je eentje op Antarctica. Die stiltes... iedere keer weer die stiltes. Stiltes die als drilboren onafgebroken je hersenpan kapotbeuken. Stiltes die in een verlaten, beschimmelde, kletsnatte, levensgevaarlijke omgeving meer met je gemoedstoestand fucken dan de meest vooraanstaande psychiaters op moeder's aarkloot. Stiltes die meer het zweet uit je bilnaad persen dan een nacht op een afgelegen begraafplaats. Dát zijn stiltes die elke keer weer ons hatelijk welkom heten als we paden betreden waar we niet welkom zijn..... vooral als deze paden maagdelijker zijn dat het zuiverste wit van de duurste trouwjurk.
We gaan terug naar 2013. We kachelden rond in Noord Nederland. Om ons heen kijkend naar leegstaande gebouwen toen op een gegeven moment een voor ons totaal onbekende enorme fabriek opdoemde. Eigenaardig omdat je bekend was met de omgeving en deze niet bekend was. Voordat we op onderzoek uitgingen checkten we eerst of dit pand eerder was bezocht door urbexers. Al snel bleek dat we geen enkele referentie konden vinden. Niets, nada, noppes....We stonden oog in oog met een beest... een ongetemd wild beest van onaardse proporties. Leefde dit beest nog? We konden zo geen activiteiten meer ontdekken. Er was wildgroei, ruiten waren gesneuveld en het was dodelijk stil.....
We bedachten ons niet en zetten de auto vlakbij. Terwijl we druk doende waren met de voorbereidingen maakte de adrenaline ons meester. We werden steeds meer gegrepen door hypertensie en moésten dit beest temmen! Volledig bepakt liepen we stokstijf naar het terrein toe. Nadat we onszelf getrakteerd hadden op een ingang liepen we langs de buik van het beest... Wat een kolos! Onbegrijpelijk dat wij de eerste urbexers waren die de piste mochten betreden!
Nadat we onszelf naar binnen hadden gewerkt werden we welkom geheten door een enorme leegte. Wat een ruimte... wat een verlatenheid. Je voélde de aanwezigheid van arbeid van weleer. Je snóóf de geschiedenis op in je aderen. Je zág tienduizenden arbeiders van decennia lang in 1 blikveld. Het beest leefde en liet ons weten niet gediend te zijn van onze aanwezigheid. Damn... dit gebouw maakte indruk!
Foto's! Daar kwamen we voor en die gingen we schieten ook! En zoals al onze tripjes verloren we onszelf al snel in ons eigen wereldje. Voordat ik het wist was Sonja verdwenen ergens ver van me vandaan in een andere ruimte en was ik haar uit het oog verloren. Ook reageerde ze niet op mijn oproepen via de lultalie...ik was alléén en moest het alleen doen. Nadat ik versmolten was met het gebouw ging ik aan de slag. Foto's maken... Ruimte in...ruimte uit totdat ik in kleinere kamers kwam. Ik was aangekomen bij de directiekamers met achter mij openstaande deuren met ruimtes die zó donker waren dat de nacht jaloers zou worden. En toen....
...... voelde ik dat ik niet alleen was. Ik werd bang, werd gegrepen door een aanwezigheid. Die ijzige stilte was niet meer. Er was activiteit, er was leven. Ik voelde aanwezigheid, ik hoorde ademen, ik zag voetstappen nader komen en mijn verstand schreeuwde in totale paniek naar me dat ik aangekomen was op een plek waar ik niet behoorde te zijn. Ik vergat mijn camera, ik vergat logica, ik vergat dat ik toebehoorde tot de meest sceptische en nuchtere doelgroep als het op dit soort shit aankwam. Ik moést weg van deze ruimte maar kon het nog niet. Vastgekluisterd aan de grond wist ik gewoon dat er gefucked werd met me...er liep iets om me heen, ik was niet alleen en dat werd me duidelijk gemaakt ook. Met de laatste neutroon der verstand ramde ik mezelf uit de greep der angst en zette het op een rennen! Waar de fuck was Sonja, waarom reageerde ze niet op mijn lultalie? Ik rende door diverse ruimtes en voelde dat de aanwezigheid mij achterna zat en me wilde grijpen! Totdat.... ik Sonja zag en ze het wit in m'n ogen zag! Ik wilde maar 1 ding en dat was weg! We gingen naar buiten, naar de auto en lieten m'n ervaring op ons inwerken.
Een jaar later.... Wilden we weer heen. Foto's maken. We hadden het beest nog niet genoeg getemd en wilden het afmaken. Ik eiste dat Sonja bij me bleef en liepen weer langzaam naar de bewuste ruimte. Ik zag de lange hal, ik zag de diverse kamers... en ik zag de angst weer terugkomen in mijn ogen. Wéér was ik niet alleen. Ze hadden me opgewacht. Op exact dezelfde plek gebeurde wederom dezelfde shit waarbij Poltergeist met de staart tussen zijn benen zou afdruipen! Sonja! Voel jij niets? Neuh...ik merk niets. Nou ik wel! Maar ditmaal rende ik niet weg, we gingen de strijd aan. De strijd met de stilte die er niet was. We onderzochten de ruimtes, we maakten licht in de donkere, natte kamers en lieten merken dat het allemaal bullshit was. We wilden pics en die maakten we ook!
Nadat we het rolletje vol hadden geschoten waren we klaar.. De job was voltooid, het beest was getemd. En stiltes? Nooit geweten dat een stilte je mind meer kan fucken dan de duurste escort die je ooit kunt betalen. What a rush!
