Moraalridder |
     |
Een tijd geleden, een gesprek. 2 Mensen, waaronder ik, kwamen op gang met een onderwerp over hetgeen ons nu bezig hield in de spaarzame vrije uurtjes. Nadat iemand me attendeerde dat mijn gesprekspartner klaar was met zijn relaas begon ik. Zoals ik schrijf in onze blogs vertelde ik deze dorpeling ook de spannende verhalen die wij meemaken. Omdat ik een meer dan plichtmatige interesse ontdekte vertelde ik verder met een enthousiamse waarbij Emiel Ratelband zijn tsjakkaa zo extreem zou verbleken dat zijn lustkreet compleet opnieuw gedefinieerd zou moeten worden.
Honderduit vertelde ik over onze lange zoektochten, barre omstandigheden, spanningen, broodjes met boterhamworst, betrapt worden, alarmsystemen, controles, camera's, adrenalinestoten en de bizarre attributen die we soms tegenkwamen. Met goud gevulde kunstgebitten, foto's, geweren, flipperkasten, klokken, kinderwagens, stoelen, spinnewielen, sieraden, schilderijen en zelfs een complete koets. You name it, we saw it.
Al snel bemerkte ik dat mijn gesprekspartner wilde weten wat wij met al die aanlokkelijke spullen deden. Hij kon zich toch niet voorstellen dat je daar niets mee deed? Ik vertelde hem dat we altijd wat we zien vastleggen, documenteren. De kunst van het verlatene komt altijd op plek 1. Anders gezegd; pics maken en het liefst zo mooi mogelijk. En ja, als we ontdekken dat er 40 jaar nooit iemand is geweest dan hebben we een enkele maal wel iets meegenomen alhoewel dit misschien eens per jaar gebeurt. Reden? Het ligt daar al een mensenleven letterlijk weg te rotten en niemand die het mist. "Dus je steelt gewoon" was de reactie van deze brave diender.
Ah, de toon was gezet! De messen werden geslepen, de assertiviteitsmodus werd van stal gehaald, het samoeraizwaard werd uit zijn schede getrokken. Niemand die ons zou betichten van dit onsmakelijke woord en al helemaal niet door een nietszeggende, hypocriete, gereformeerde, quasi moralistische bankzitter die, jammer voor hem, nog vromer moet overkomen bij zijn mede lotgenoten dan de paus in een bordeel. Wat een leven heb je dan. Maja, een ieder verdient een tweede kans.
Dus voor hem legde ik nogmaals uit dat dit totaal niet ter sprake was, immers, de locaties die we bezochten waren ooit ver in de vorige eeuw overgedragen aan gemeentes omdat nabestaanden afzagen van de erfenis. Dit omdat de schulden hoger waren dan de bezittingen. Aangezien het voor een gemeente goedkoper is om een pand dan weg te laten rotten in plaats van het te slopen blijft over dat zo'n locatie langzaam wegrot en ook wat er nog in staat.
Ook dit kon onze bekeerling niet bekoren. Allerminst overtuigd bleef deze geloofskloot bij zijn mening dat wij gewoon ordinaire dieven waren met maar 1 doel. Dus dan maar tijd voor mijn laatste troef, want linksom of rechtsom...ik MOEST deze moralistische ridder overtuigen dat hij het totaal verkeerd zag. Dus ik gooide het over een andere boeg en zei; "Ken jij Rijtuigenmuseum Nienoord te Leek?" Ja, zij hij. Ik vroeg vervolgens aan hem "Vind je dat mooi? Bijzonder?". Jazeker luidde zijn antwoord. Het bewaren, conserveren van oude koetsen is mooi. Vervolgens stelde ik hem het volgende, door hemzelf gecreëerde dilemma: "Welnu, Een jaar geleden ontdekten wij in een zeer vervallen boerderij een schitterende koets. Deze stond letterlijk al vele decennia daar maar te staan, vergeten door iedereen. Deze koets had gered kunnen worden. Maar enkele maanden geleden reden we weer langs deze boerderij en wat bleek. De boerderij was ingestort en ook de koets was volledig verwoest. Dat is dus precies wat jij dus wilt; jij prevaleert vernietiging. Dat deze koets verwoest moest worden in plaats van dat het wellicht een schitterende plek had kunnen krijgen in het museum die jij zo waardeert en waar bezoekers van kunnen genieten. Klopt dit?"
.....ik wacht nog steeds op zijn antwoord.
