Goeie, ouwe schooltijd |
     |
Verlanglijstjes, iedereen heeft ze of kent er wel eentje van iemand anders. En zo hebben wij ook een verlanglijst. Een grote lijst, een lijst die altijd wel open zal blijven staan want de mooiste urbex locaties staan nu eenmaal niet hier in Nederland. Nee, wij Nederlanders zijn wat dat betreft maar een stel mafketels, óf de toko wordt direct hermetisch dichtgetimmerd (terwijl het pand op instorten staat), óf hij wordt bewoond door een stel kansloze krakers (werken schijnt ook innerlijke verlichting te geven) óf je hebt direct een boze buurman de boer met een verwilderde herdershond achter je aan omdat je op niet op zijn terrein staat.
Anyway... ook wij hebben een lijst, een grote lijst. Het liefst knallen we de hele wereld rond om die meest exotische verlaten kastelen, ziekenhuizen, dorpen, steden, fabrieken e.d. op de plaat te zetten. Maar de kaarten liggen anders geschud en moeten we het helaas doen met het lokale aanbod. Wat ook op onze lijst stond was een school, een mooie lege school. Ja, we zitten in Nederland dus we hoefden echt niet die illusie te hebben dat we een prachtig, vervallen, leegstaand historisch meesterwerk voor onszelf hadden. Nee we moesten al happy zijn als we überhaupt iets tegen kwamen.
En ja, het geluk lachte ons toe. Na wat speurwerk ontdekten we een school. Op het hele World Wide Web was verder geen enkele urbex pic te vinden waarmee we konden vaststellen dat de school nog niet de eer had gehad bezocht te zijn door een urbexer. Dus wij er heen en kijken of er kansen waren om dat pand eens van binnenuit te bekijken.
Omdat we alleen de (grote) plaats wisten en één kleine foto hadden was het rondrijden en hopen dat we dat pand tegen kwamen. En na een klein uur rijden stond hij daar....midden in het centrum en pal tegen een supermarkt en grote parkeerplaats aan. Jippie (not) was onze eerste reactie want het laatste wat je wilt is dat je aan m'neer de agent uit moet leggen wat je daar deed. Maar omdat we al redelijk ervaren zijn gingen we zonder onze gear rustig de boel eens verkennen en kijken waar de zwakke plekken en hoeken zaten. Welnu... die zaten nergens. Rondom het pand was het bewoond, druk en liepen er veel mensen. On top of that zat elk raam ook nog eens potdicht. Binnenkomen leek niet mogelijk en dan hadden we het nog niet eens over de sociale controle.
Als urbexer moet je poep hebben aan de sociale controle. Wij weten immers wat we willen doen, argeloze voorbijgangers hebben geen idee en met dát voordeel moet binnenkomen geen probleem zijn. En op het moment dat we alle hoop verloren en ons niets anders restte dan wat pics van buitenaf te schieten ontdekte een van ons dat van een klein kozijn de 'verstelarm' (met die gaatjes) een klein stukje omhoog stond. In theorie zou dat kozijn dus open moet kunnen. Nadeel; het was 10 meter recht tegenover een pandje waar men aan het werk was. Maar zoals gezegd; als de andere partij niet weet wat jij wel weet heb je een voordeel. Dus nadat wij een anderhalf meter hoog hek waren overgeklauterd stonden we voor het raam, mensen voorbijlopend, auto's voorbij razend. Terwijl onze vingers grip probeerden te krijgen stokte onze ademhaling... wát een adrenaline... eindelijk, een schoolpand....en ineens.... schoof het kozijn open en hadden we 50 x 50 cm om naar binnen te klauteren. We bedachten ons niet. en smeten onszelf met alle hebben en houwen naar binnen, deden rustig het kozijn weer dicht. Wachtten enkele minuten of er actie van buitenaf kwam en beseften dat het ons gelukt was..... we waren back in skool!
