Bewijs! Nederland is overbevolkt |
     |
Een tip! Ja, houden we van. Mooie tips met een verhaallijn waar Charles Dickens nog een diep doorgedrongen punt aan kon zuigen. Een tip die zó mooi was dat je gewoon niet kon slapen van de adrenaline. Welnu.... deze tip kregen wij.
Het was een midweek. Sonja was aan het werk toen op een gegeven moment een collega naar haar toekwam en zei "Ik heb een prachtplek voor jullie, uniek en misschien wel het meest afgelegen deel van Nederland. Ik heb het gezien en het wijdse, het uitgestrekte... uniek in al zijn eenvoud".
Nadat er handdoeken waren neergelegd zodat het kwijl opgevangen kon worden gaf de tipgever de locatie op van deze unieke spot. "Nou, dat is de Punt van Reide". De punt van wat?? De Punt van Reide, helemaal rechtsboven in de hoek van Groningen in een gebied waar restant bewoners nog steeds staan te wachten tot de bevrijders de straat binnen rijden. Een gebied dat zó afgelegen is dat Columbus niet eens in de buurt zou durven komen omdat ie anders de aarde af flikkerde. Een uithoek dat zó afgelegen ligt dat kleuren nog niet eens uitgevonden zijn en je alleen zwart-wit ziet. Een gebied waar je gerust een dropping kunt regelen..... overdag en zonder blinddoek. Een Verweggistan waar Kuifje nog zou verdwalen. Dat is waar de Punt van Reide ligt.
Maar het was nog erger. We leerden dat de Punt van Reide letterlijk een extra stuk land is wat aangegroeid is aan de kustlijn van Groningen, een door de natuur verwekt punt met een onnatuurlijke vorm. En daar.. aan het uiteinde van die punt... dáár was onze eindbestemming. Want daar zag je het universum, het einde, een combinatie van land, zee, lucht en stilte verweven in een beeld waar Rembrandt een moord voor zou hebben gedaan.
Het was zover, ochtend! Nadat we de auto ingepakt hadden en ons hadden voorzien van proviand gingen we die kant uit. Toen we op een gegeven moment daar waren bleek dat we de laatste kilometers, het feitelijke punt zelf, lopend af moesten leggen. Het was een broedgebied, een uiterwaarde waar tienduizenden ganzen hun toevlucht hadden gezocht. Nadat we diverse dijken waren overgelopen en op de laatste dijk stonden hadden we een prachtig overzicht van de hele punt van Reide. Schitterend... maar wat moesten we nog een pokke end lopen!
Nadat we de laatste hekken met de welalbekende blauwe 'Verboden toegang voor onbevoegden' borden waren gepasseerd wisten we het. We moesten lopen met een hele rits aan kilo's op onze ruggen. Door moerassige uiterwaarden, door de stront, beekjes en sloten. Het gebied... leek alsof er een atoombom op was gevallen. Er stond niets, echt niets, de maan was jaloers geweest op de leegte die hier overheerste. Een heerlijk, bizar maar rustgevend gevoel begon ons meester te maken. Op een gegeven moment zagen we in de verte een onnatuurlijke vorm. Steeds dichterbij kwamen we, steeds verder tikte de tijd weg, 15 minuten, half uur, uur, anderhalf uur, 2 uur...en we zagen dat de vorm een klein bunkertje leek. Een bouwsel van een paar vierkante meter oppervlakte en een meter hoog. Letterlijk 15 meter waren we verwijderd voor kust en de bunker en voelden we ons bevrijd! We hadden het gehaald, de tip, de reis, de leegte, de verlatenheid, het allesomvattende dat je niet kon beseffen dat je hier op Neerlands' bodem stond. We waren er...waren klaar om de meest schitterende natuurpics te schieten totdat....
....we ineens motorgeluid hoorden. In de verte kwam een auto aangereden vanuit een andere hoek. Verrek! Er liep een weggetje aan de noordzijde van de punt. Maar wat moest die auto daar? We stonden stil, we keken, we keken naar elkaar, we wachtten...totdat de auto voor ons stilstond en er 2 mensen uitstapten. Pet op, zonnebril op, peuk in de bek, broek omhooghijsend en met de attitude van een nijlpaard ons tegemoet tredend. Op de groene auto stond de memorabele tekst 'Rijkswaterstaat'. "Hebben jullie geen borden gezien?" Nee! "Jullie mogen hier niet komen. Hebben jullie een vergunning van de Gemeente?" Nee! "Nou dan krijgen jullie een boete want jullie hebben jezelf ongeoorloofd toegang verschaft tot verboden gebied. De Officier van Jusitite bepaalt de hoogte." Alsof we door een schorpioen in onze rug werden gestoken, alsof je een marathon hebt gelopen met regenkleding aan en de brandweer je 1 meter voor de finish van het parcour afspuit met een mislukt vadsige grijns op hun gezichten.
Nadat we morrend akkoord waren gegaan vroeg ik sarcatisch of we dan mee terug konden rijden want tsja... we mochten het gebied immers niet betreden. Nou nee, we mochten lekker weer uren teruglopen door de stront en beekjes. Die boete hadden we immers al. Vervolgens vroegen we of we dan nog wel pics mochten schieten omdat we er toch waren? "Ja hoor, je maakt maar pics." Wederom waren we flabbergasted. Ze deden hun gedrag wel eer aan want ze waren nét zo van de wereld als op de plek waar wij stonden. Het meest afgelegen deel van Nederland en toch... ben je dáár zelfs niet alleen.
